‘Mevrouw Jan De Palmeneire’.
Dat iedereen die ooit van plan zou zijn deze titel aan mijn echtgenote toe te kennen hier en nu ter plekke moge neervallen van neervalligheid.
Ik lees het vaak in overlijdensberichten in de krant. Mevrouw Pieter De Craene. Geboren Viviane Vanoppen, in kleine letters, eronder verstopt, in een steegje. Welnu, ik kan daar niet tegen. Anno 2019 zou dit verboden moeten worden. Viviane Vanoppen is ooit geboren als zichzelf, niet in kleine letters, maar in een mooie wieg, in een huis, vol vreugde en fierheid. Toen ze met Pieter De Craene trouwde, is ze blijkbaar opgehouden zichzelf te zijn. Ze is toen hem geworden, met Mevrouw ervoor. En nee, het was geen gendergerelateerde kwestie avant la lettre. Het onder de knoet houden van een vrouw via dit soort mannelijke uitvindingen heeft toch wel ongehoorde gradaties gekend, ooit.
‘Weet je wat, we trouwen, maar jij bent dan niet meer wie je bent. Je bent dan mij. Maar wees gerust, we zetten er Mevrouw voor, zo is er geen vergissing mogelijk.’
Maar Jan, het is toch maar een conventie? Een letterkundige afspraak. Ik moet er niet te zwaar aan tillen?
Het is zoals een dokter die geen meneer meer is, maar alleen nog een Dokter eens hij gediplomeerd is? Ik hoor het me ook soms zeggen tegen een Dokter, als ik het kabinet binnenstap. Dag Dokter. Mag ik eens iets vragen, Dokter? Hoeveel moet ik daarvan nemen, Dokter?
Waarom is dat geen meneer of mevrouw meer? Omdat ze zo lang gestudeerd hebben?
Eerwaarde, nog zoiets. Dag Eerwaarde. Dag Monseigneur.
Ik heb een hekel aan titels, denk ik.
Mensen voeren een taak of een beroep uit waar ze denken goed in te zijn. Dat is prima.
Maar het blijven Meneren en Mevrouwen. Het is niet omdat Viviane met Pieter is gehuwd dat ze is opgehouden te zijn wie ze was.
En het is niet omdat Patrick Verbist zijn diploma geneeskunde op zak heeft, dat hij vanaf dan niet meer als Patrick of Meneer Verbist mag aangesproken worden, toch?
Het dateert uit een periode dat mannen zichzelf titels en posities toe-eigenden waarmee ze vandaag maar eens moeten ophouden. Maar het wordt gewoon in stand gehouden. In overlijdensberichten. In kabinetten. Op straat. Op recepties, feestjes, bij de bakker. Dag Dokter, wat zal het zijn voor u? Een groot wit, gesneden?
Laat ons dat toch even proberen.
Als je straks mee aan een tafel zou zitten met zo’n meneer de begrafenisondernemer, en je stelt het overlijdensbericht op, laat de Mevrouw dan toch even zichzelf zijn, want dat is ze een leven lang wel geweest. Ze was niet Mevrouw Vanhareman. Ze was Mevrouw Zoalszewerdgeboren.
Als je mij binnenkort ergens tegenkomt, spreek me gewoon aan met ‘Jan’ of Meneer De Palmeneire. Kies maar.
De dag dat iemand ‘Dag Vertegenwoordiger’ tegen me zegt, sta ik niet in voor de gevolgen.
(Ik ken er een aantal die er zich nu al op verkneukelen, ja, jij, en jij, en jij ook)
schaarsteenpapier 